Archiwum

Koniec epoki na szczycie UE

Trudne negocjacje unijnego budżetu i funduszu odbudowy gospodarki na rekordowo wydłużonym, kilkudniowym szczycie szefów państw unijnych zakończyły się sukcesem. I bynajmniej nie chodzi mi o wynegocjowane przez premiera Mateusza Morawieckiego porozumienie, które ostatecznie daje Polsce na najbliższe siedem lat (do 2027 r.) ponad 124 mld euro w bezpośrednich dotacjach, a razem z uprzywilejowanymi pożyczkami – w sumie 160 mld euro w cenach bieżących. To oczywiście też zwycięstwo, ale źródeł dobrego samopoczucia szukałbym gdzie indziej.

Oto bowiem pierwszy raz widziałem na unijnym szczycie realną, konstruktywną i zdecydowaną współpracę szefów rządów Grupy Wyszehradzkiej. Obrazki w telewizji nijak się miały do budowanego z wielkim mozołem przez część mediów przekazu o Polsce „osamotnionej, marginalizowanej i nic nie znaczącej w Europie oraz wśród unijnych elit”.

„Otwieramy nowy rozdział członkostwa w UE, kiedy Polska jest pełnoprawnym partnerem dla największych, ale to także rozdział szans, gdzie w najbliższych siedmiu latach mamy możliwości doganiania tych, którzy jeszcze niedawno wydawali się poza zasięgiem” – powiedział premier Morawiecki po powrocie ze szczytu. „Postawiliśmy nie tylko weto dla skąpstwa, lecz postawiliśmy również weto dla tych, którzy chcieli podziału Europy – na Europę słabszą, tę, która ma się tam gdzieś wlec w ogonie, na południe Europy, i tę wyżej rozwiniętą; podziału Europy na tę postkomunistyczną i tę, która miała więcej szczęścia w historii. Ten podział odchodzi do przeszłości” – dodał premier.

„Polska odniosła naprawdę ogromny sukces. A powód, dla którego odnieśliśmy sukces wspólnie, jest taki, że Mateusz był liderem Grupy Wyszehradzkiej, liderem naszego zespołu. Dobrze, że byliśmy żołnierzami jego zespołu. Cieszymy się, że lider V4 to doświadczony, były minister finansów. To on wygenerował miliardy euro dla Polaków” – mówił po powrocie z Brukseli premier Węgier Viktor Orbán.

I to jest moim zdaniem wyjątkowy powód do optymizmu. Kończy się oto poniekąd Europa dwóch prędkości, niknie nieco podział na południe i północ, znika granica między nową i starą Unią. A Polsce wspólnie z sąsiadami udaje się więcej. Dlatego wierzę i mocno ściskam kciuki, by na kolejnych szczytach unijnych już nie tylko V4, lecz także całe Trójmorze potrafiło zawalczyć o właściwe miejsce w rubrykach Excela z podziałem unijnych środków.
Czas na budowanie pozycji partnerskich, a nie postkolonialnych w Europie. I to się wreszcie udaje. I nam, i naszym partnerom.

Maciej Wośko, redaktor naczelny