Archiwum

Pytania istotne

Mam taki denerwujący zwyczaj, którego nie cierpią moje dzieci. Gdy coś się stanie, dajmy na to rozleje się herbata na stole, zawsze zadaję najbardziej nieistotne dla całej sytuacji pytanie: jak to się stało?! No stało się. Trzeba sprawnie ogarnąć stół, by szkody nie były większe. Przywołuję tę historię, bo mam wrażenie, że w walce z epidemią, drugą falą COVID-19, zdarza nam się zachowywać podobnie. Zadajemy pytania, mnożymy wątpliwości, zamiast szukać skutecznego rozwiązania. Tym bardziej, że dziś nikt nie ma pojęcia, jakie rozwiązanie będzie adekwatne i uchroni nas przed katastrofą.

W rozmowach na temat epidemii koronawirusa wracamy do wiosny, gdy sprawnymi decyzjami udało się zapobiec społecznej i gospodarczej tragedii. Wspominamy lato, gdy wydawało się, że najgorsze mamy za sobą. Dziś wiemy, że decydujące starcie z wirusem i skutkami gospodarczymi pandemii wciąż jest przed nami. Jak długo będziemy walczyć? W jaki sposób? Czy należy ponownie zamknąć gospodarkę i szukać środków na tarcze antykryzysowe? W mnogości prognoz, lekarskich diagnoz, epidemiologicznych opracowań, analiz ekonomicznych nie znajdziecie jednej, jasnej odpowiedzi. Powodem jest nieprzewidywalność sytuacji, z którą ludzie i świat mierzą się po raz pierwszy. Nigdy nic takiego się jeszcze nie wydarzyło. Nie ma gotowych schematów działań, nie ma procedur postępowania. Bazujemy na nieusystematyzowanej wciąż wiedzy, którą zdobyliśmy od lutego 2020 r.

W tym chaosie podpowiedzi, dobrych rad, tyrad ekspertów, fake newsów i statystyk to, co wydaje się pewne, to podświadome poszukiwanie złotego środka. Nie stać nas na drugą społeczną i gospodarczą kwarantannę. Musimy jednak mieć pewność, że podstawowe funkcje państwa – opieka zdrowotna, wsparcie gospodarki, zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom – będą funkcjonować. Gdy jeszcze niedawno temu słyszeliśmy o recesji, o problemach gospodarki na całym świecie, przekraczających rozmiarami dotychczasowe, znane z historii kryzysy ekonomiczne, wydawało się, że to jednak wciąż czarnowidztwo. Dziś wiemy już, że musimy rozważać wszystkie scenariusze. I zadawać pytania, z odpowiedzi na które wynikać będzie remedium na katastrofę.

Na końcu bowiem trzeba po prostu wytrzeć rozlaną herbatę. Pytania: jak to się stało? Kto zawinił? Jak następnym razem uchronić się przed takimi wypadkami? Jak przygotować się do podobnej sytuacji w przyszłości? – pozostawmy na czas, gdy łatwiej będzie nabrać powietrza w płuca.

Maciej Wośko, redaktor naczelny